رامین مولائی

چشم انداز "حقوق" بشری خودی ها
(208)

" اين روزها مملکت پر شده از نظامی گری. صبح تا شب در تلويزيون رژه نيروهای نظامی و هارت و پورت برای دنيا پخش می شود. در دانشگاه ها بسيج را دائماً در چشم دانشجويان می کنند. در سياست احزاب پادگانی شاخ و شانه می کشند و رهبر مملکت هم که رسماً چفيه بر گردن می اندازد که يعنی در حال جنگ است و در صحبت هايش هم از نظامی گری تقدير می کند ودنياراهم به جنگ می طلبد. درست مثل يک طبل تو خالی که صبح تا شب زير گوش ملت صدا می کند. اين همه اسلحه و نظامی گری برای چه؟ اين همه رژه نظامی و توپ و تانک به رخ مردم گرسنه کشيدن برای چی؟ ظاهراً حکومت مدعی است که تبديل به قدرت منطقه شده و دنيا و بخصوص آمريکائيها از او می ترسند و ديگر شير هم جلو دارش نيست و البته در باطن می خواهد به ملت حالی کند که زورش زياد است و در اوج قدرت است و بنابر اين ملت خيال مخالفت را از سرش بيرون کند و مخالفين هم حساب کار خودشان را بکنند. چون حکومتی که مدعی است توی گوش آمريکا می زند، ديگر از چهار تا مخالف در داخل ترسی ندارد. آيا واقعاً اينطوری است؟...
به نظرم در پاسخ به تمام اين نظامی گری ها و قلدری هايی که حکومت در ظاهر برای دنيا و در باطن برای مردم ايران می کند، ملت ايران تنها بايد يک خواست و توقع را جلوی پای آقای خامنه ای و حکومت او بگذارد و آن هم اجرای قرارداد ۱۹۴۰ و گرفتن حق ايران از روس ها است والسلام" !

محمد محسن سازشگارا
شنبه ۲٣ دی ۱٣٨۵ - ۱٣ ژانويه ۲۰۰۷
گویا نیوز
http://news.gooya.eu/politics/archives/2007/01/056497.php