14 November 2006
درد دلهای لامارتینی /عبادی/ تا ریخی برنده جایزه پنج تن آل عبا در "تبعید"
خطاب به امثال شخص شخیص خودش در "تبعید" : عزیزم فلانی!
.... چشم انداز "حقوق" بشری خودی ها / 161 ....
...............
عزیزم فلانی...
ديدی چندان که می پنداريم قوی نيستيم، ديدی نازنين چقدر زود همه آن قدرت ادعائی در برابر ناملايمی به هم ريخت. چطور خشم گرفتی و چون خون زير پوستت دويد همه چيز فراموش شد. حتی منافع خودت را . دیدی تو هم سرانجام خلعت " نيمه پنهان" به تن کردی و خواستی اول "نيمه پنهان" کسی را که با تو مخالفت کرده افشا کنی و بعد حذفش کنی. چه آسان رسيدی به جائی که "شجره خبيثه" بايد قطع شود. چه زود محکمه ات داير شد و رای صادر کرد و دشمن را "شجره خبيثه" و "انگل" خواند. ديدی انگار اعتراضمان به محاکمات خيابانی و لينچ کردن افراد از سر نوع دوستی و عدالت جوئی نبود. وقتی که وقتش شد ما هم همذات کوکولوس کلان شديم. فقط لازم بود کسی پايمان را لگد کند تا همه شعارها يادمان برود. ديدی چه شادمانی به تو دست داد وقتی که کسی تلفنت کرد و گفت خوب باباش را در آوردی.
اما نه عزیزم اين تمام حکايت نيست. حالا گوش کن من به تو بگويم.
ديدی بعد از آن که ثروت تو و هفتاد ميليون ديگر را صاحب شدند، وقتی همه چيزت را مصادره کردند، وقتی موفق شدند تصويرت را در جهان مانند تصوير خودشان کنند، کاری کنند که نه صاحب خانه ات باشی، نه از ارث پدری چيزی برايت بماند، نه گذری به زادگاهت داشته باشی، نه روئی در غربت. آن کاشی آبی شهزاده را از بعد ازظهرهای تابستانت کندند. خنکای تخت های پس قلعه را سيم خاردار کشيدند و باغ های خرم لويزان را همه "فين" کردند. ديدی رامسر آلوده به راديوآکتيو شد، درياچه اروميه از پليکان ها خالی ، آهوان نای بند از وحشت گلوله های رسام رزمايش ها گريختند و خود را با سر به خلیج انداختند و همبستر کوسه های خليج نای بند شدند. ديدی چنانت کردند که از بوی ياس سجاده مادربزرگ رو برگردانی؛ حتی مذهبت را که متکای آخرين بود، با دعايش در گوش، به دنيا آمده ای و قرار بود با ذکرش از دنيا گذر کنی، از تو گرفتند چنان که چاره ای نماند جز آن خدا را نهانی بپرسی و در پستو خانه نهانش کنی. آری روزگار غريبی است نازنين. ديدی مسجد نقلی محله مان محل جمع آوری اسلحه شد و ستاد مقاومت، آن الله نئون را که فروغ گفت بالای مسجد برق می زد ديدی کندند و به جايش کاشتند يا قاصم الجبارين. ديدی چندان فقيرت کردند که همه فکری از سرت به در شد، جز غم نان. و چون کوه ها را به اجاره دادند و ديوار کشيدند ديگر ندا از کوه برنيامد وقتی که صدايش زدی. هر گاه به هر چه دل خوش کردی، با خوشی ات دشمن بودند، اسباب دل خرمت را به هر حيله ربودند و ويران کردند. ديدی ترا از تو دزديدند و کاری کردند که بدگمان شوی چنان که بترسی از کليد خانه ای که در جيب داری.
و چندان که اين همه کردند و آواره ات کردند به شهر و دياری دور، آن گاه ، ديدی که صفت های بد خود را به تو دادند. کاری کردند که از فاش کردن "نيمه پنهان" و هر چه خاص و خصوص تر ديگران، به وجد آئی. آسان تهمت زنی. هر کس را که چون تو نيست با زدن بهتانی، کسوت مهدوری بپوشانی.
و کس به چنين نفرين گرفتار مباد. که چون به مرضشان مبتلا شدی، بدان درد مبتلا شوی که آنانند، خود همه آتش کوره جهنمی شده ای که ديگران را از آن می ترساندی. همان شده ای که از آن گريخته ای.
زمانی اين ها را برايت می نويسم که ديگر از تو می ترسم که به خصم خود شبيه تری.
حاج آقا بهنود برنده جایزه مدفوعاتی پنج تن آل عبای "تبعید"
18 آبان 1385 - 9 نوامبر 2006
http://behnoudonline.net/2006/11/061109_018414.shtml
.........
"دوستانی هم معتقدند "روز" باید "شفاف" عمل می‌کرد، که به نظر من انتقادی وارد است و حرف حساب هم بی‌پاسخ! اینها همه درس‌هایی است برای آینده. چرا همیشه باید از دهه‌های پیش درس بگیریم وقتی همین تجربه امروز را بدست آورده‌ایم" !
یک کاریکاتوریست عصبانی در "تبعید"که کشیدن تمثال آدمخور ان نعلین به پا و عمامه به سر را "حروم" اعلام فرموده است
22 آبان 1385 - 13 نوامبر 2006
http://nikahang.blogspot.com/2006/11/blog-post_116342758683185724.html
.........................
"حال آن که درست اين است که بگوئيم که مردم ايران چنان ساده و دين باورست که احساسات پاکش را مي توان براي سواري گرفتن به بازي گرفت و غره شده سوار مي شوند. غافل که عمر اين فريب کوتاه است " !
حاج آقا بهنود ". و ز"
23 آبان 1385 -14 نوامبر 2006
http://www.roozonline.com/archives/2006/11/000091.php
Subscribe to Posts [Atom]
