رامین مولائی

ابن موضوع که چرا خانمها و آقایان مسئول ستاد روابط عمومی مخترع منشور وطنی حقوق بشر برنامه اعتصاب غدای نما-"دین" بسیار جالب “تبعیدبان” را (به عنوان مثال) شامل حال "آزاد" شدن آخوند ابطحی (متخصص شماره یک دیالوگ با ارواح و اجنه و از ما بهترون) نفرموده اند و لازم نمی بینند از این زتدانی بلاتکلیف "عقیدتی" اسمی ببرند، به ما ربطی ندارد. اما امید است که حضرات با خبر شده باشتد که آخوند ابطحی جونیور (مشاور "پارلمانی" مردی با عبای شوکولاتی و "آقا زاده" آخوند ابطحی تازه به زندان رفته سینیور) برای اولین بار در عمرش چند کلمه حرف حساب زده است، که علی الخصوص به درد حل و فصل امورات مربوط به اعتصاب غدا در "تبعید" هم میخورد؛ اعم از این که ستاد روابط عمومی گشت و گدار در دنیا و اعتصاب در "تبعید" دلواپس "آزاد" شدن نوظهورترین "زندانی عقیدنی" مملکتمان (آخوند ابطحی سینیور بخت برگشته ) باشد یا نباشد:

به طوری که ملاحظه می کنید آخوند ابطحی جونیور زده است به سیم آخر تا به طور مختصر و مفید و به زبون آدمیزاد به ما حالی کند، که به عنوان مثال میتوانیم مجلس خبرگان را سوت کنیم به آنجا که عرب نی می اندازد و اصلا لزوم ندارد یک گله آخوند "انتخاب" کنیم، تا لوایح مصوبه "قوه مقننه" را دونه به دونه سبک و سنگین کنند، که آیا "جوهر" این مصوبات "ادیانی" هست یا "ادیانی" نبست؟ چرا که این جور چیزها و علی الخصوص "راز آلودگی" مجمع "تشخیص مصلحت" دست آخر به "دوری از خدا و آموزه های دینی" منجر می گردد!

نکته ای که برایمان لاینحل میماند، همانا "ترجمه فیزیکال" وجود منحوس مقام معظم رهبری است. بدبیاری ما (اعم ار این که اعتصابی باشیم یا نباشیم ) از اینجا شروع میشود که معروقترین همپالکی مخترع منشور وطنی حقوق بشر (با به زعم شخص شخیص مخترع منشور: برنده "اصلی!" قلم طلایی) برایمان خط و تشون کشیده است، که باید همینطور منتظر بمانیم تا انشالله معجزی روی دهد و آخوند معظمی ظهور کند که به مقام ولایت فقیه حکومت "مشروطه" آراسته شده به تاج ملکه انگلیس اکتفا بفرماید!

بااین اوضاع و احوال، مستحب است که به خاطر "جوهر" این قبیل مشروطیت "راز آلود" و پوچ دنیوی، بی خودی "منشور حقوق بشر" را از سر نو اختراع نکنیم و اعتصاب غذای ان چنانی راه نیندازیم. مستحب است به امید آزاد شدن جناب آخوند ابطحی سینیور و هزاران زندانی عقیدتی دیگرمیهنمان ( اعم از این که اسمشان را میدانیم یا نمیخواهیم بدانیم) محترمانه (و صد البته فقط به طور نما-"دین") شعار بدهیم: "ما تو رو قربون، گنجی جون، حیف نون، حیف نون"!